Op bezoek in Piemonte deel 2: de wijnkelder van Walter Lodali

Ons avontuur in Piemonte gaat voort op dag twee van onze korstondige passage in deze fascinerende wijnregio.  

Daags na ons fabuleus diner in Campamac zijn we nog steeds aan het nagenieten van de eerste  kennismaking met Barbaresco-wijnen. Het is klokslag 11 uur als we nieuwsgierig als kleine kinderen voor de wijn- en delicatessenwinkel van Lodali  staan op de Viale Rimembranza in het nietige dorpje Treiso.  

De ontvangst door de wijnmaker zelf is bijzonder hartelijk, het lijkt alsof we hem al jaren kennen. Wellicht heeft het er iets mee te maken dat we meteen in geuren en kleuren onze liefde voor zijn weergaloze Lorens Barbaresco verkondigen, wat duidelijk het ego van Walter Lodali streelt. De man spreekt geen Engels, dus communiceren we in het gebroken Frans en dat levert een bijzonder amusant gesprek op.  

Walter Lodali is niet alleen immer goedlachs, hij is ook een fantastische wijnmaker..

Walter is een beer van een vent, zijn postuur is zowel in de lengte als in de breedte ronduit indrukwekkend. Ik schat hem een dubbele meter met een lichaamsgewicht dat ver boven de 100 kilo uittorent. Op dat imposante lijf staat een guitige, ronde kop met glinsterende pretoogjes en een uitgesproken neus. Het is zo’n verschijning die je spontaan doet glimlachen, nog voor je maar één woord gewisseld hebt.  

‘Lorens est le nom de mon grand-père’, zo vertelt Walter trots als onze nieuwe favoriete wijn uit Piemonte ter sprake komt. Er ontspint zich een lang gesprek over zijn familie gepassioneerde wijnmakers waarvan hij de vierde generatie vormt. Over de oogst, de toeristen die uit alle windstreken komen aanwaaien en over zijn vinificatiemethodes. Zijn sappig accent in een Italo-Franse cocktail met als stopwoordje ‘pero’ (‘maar’ in het Italiaans) maakt ons gesprek alleen maar amusanter. 

Vervolgens zet Walter twee flinterdunne wijnglazen op tafel en schenkt hij ons de ene na de andere wijn in. We genieten evenveel van zijn sublieme wijnen als van de manier waarop met zijn rollende ‘r’ woorden als ‘barriques’, ‘grand-mère’ en ‘très fruité’ van zijn tong rollen.  

De 'Lorens' Barbaresco van Lodali, een eerbetoon van zoon Walter aan zijn vader Lorenzo.

Als we terloops laten vallen dat we aan het laatste hoofdstuk van onze huwelijksreis bezig zijn, gaat zijn pretogen nog meer aan het blinken. ‘C’est vrai???’ vraagt hij enthousiast, waarop hij ons sommeert hem te volgen richting de deuropening van een lift die zich midden in zijn winkel bevindt. Opgewonden kijken Lien en ik naar elkaar en we merken dat we hetzelfde denken: wat gaat er nu gebeuren? 

De lift brengt ons zowaar naar de persoonlijke wijnkelder van de familie, een state-of-the art wijnkamer met stijlvolle verlichting waar menig sommelier jaloers op zou zijn. ‘Quelle est votre année de naissance?’, vraagt Walter. Als ik 1986 antwoord, slaat hij zijn handen doodgemoedereerd voor zijn gezicht. ‘Non, non’, schudt hij het hoofd. ‘ça c’est une très mauvaise année pour le vin’, waarop hij zich tot Lien richt : ‘Et vous, madame ?’.  

In 1993 was de druivenoogst in Piemonte duidelijk van een betere kwaliteit, want onze Walter kan zijn enthousiasme niet verbergen. ‘Aha, ça c’est bon!’ roept hij enthousiast, waarop hij in een schap begint te rommelen. Een minuutje later tovert hij een Barolo uit het jaar 1993 tevoorschijn. ‘Pour vous’, zegt hij trots als hij ons de bestofte fles overhandigd. ‘Félicitations avec votre marriage!’.  

Het huwelijksgeschenk van Walter Lodali: een Barolo van 1993 uit zijn persoonlijke wijnkelder.

Een maandje later trekken we vol verwachting voorzichtig de fles open en vinden we een opvallend fruitige wijn in ons glas. Ook de tannines zijn na al die jaren kelderrijping nog flink aanwezig. Het is tot op heden nog steeds de oudste fles die ik gedronken heb. Ik betwijfel of we het kistje van Walters Lorens Barbaresco dat we die dag insloegen ook zo lang in bewaring kunnen houden…